Zima, zimno, śnieg. Biały świat, czysty i piękny. Z wielu względów naprawdę lubię zimę. Lubię kiedy pada śnieg, kiedy jest tak biało i ładnie. Lubię sanki, łyżwy, marzy mi się deska… Lubię wełniane czapy i szale. Nienawidzę jednak zimna. Marznąć nie znoszę z kilku powodów. Od wielu lat walczę z moimi nieszczęsnymi dłoniami, które odmroziłam. Zdarzyło mi się też cholernie przemarznąć i zbyt dobrze to pamiętam. W ekstremalnych upałach się męczę, ale zimno jest bolesne. Czasem chciałabym być niedźwiedziem i przespać zimę. Albo muminkiem, one przecież też budzą się dopiero na wiosnę. Chciałabym ten zimny okres spędzić w łóżku albo na kanapie, pod miękkim kocem, przy rozgrzanym kaloryferze, z kubkiem gorącej herbaty, kawy lub kakao. Za oknem niech się dzieje co chce. Niech będzie pięknie i biało, niech wieje, pada, grzmi. Nieważne. Boję się wizji siebie po takiej długiej zimie… Dlatego też wkładam na siebie 100 warstw, chowam się pod swetrami, kożuchami i szalami. Cieszę się zimą, biegam z psem po lesie, rzucam śniegiem i uciekam przed odwetem. Potem wracam do domu z czerwoną buzią, rozgrzewam lodowate ręce i jestem pozytywnie zmęczona. Bo zima ma to do siebie, że zmęczona jestem cały czas. Może jednak mam w sobie coś z niedźwiedzia, jestem notorycznie śpiąca…
