Nie można?

 Odrobiny szaleństwa mi brak. Chwili bez zastanawiania się co muszę. Wpadłam w wir pracy. Znowu wszystko odkładam na później, z przymusu rzecz jasna. Niedoczas. Tak wielki, że nawet sen nie jest taki, jak być powinien. Nie potrafię konkretnie odpocząć. Moje życie ma dziwną skłonność do popadania w przesadę. Jak A to A, jak C to intensywnie do granic. Nie ma mowy o jakimś ogarnięciu, ustabilizowaniu. Nic z tego, musi być na wariackich papierach, na krechę w dół...

Jak mantrę powtarzam, że od jutra, że od poniedziałku, że od nowego miesiąca. I za każdym razem okazuje się, że nie, jeszcze nie teraz, nie ma czasu, wszystko musi poczekać. Na to magiczne jutro, jeszcze bardziej magiczne później. Od miesiąca prawie zabieram się za opublikowanie tych zdjęć. Milion tekstów, które mogłabym tu wcisnąć, przeleciał mi przez głowę w ciągu tych wszystkich dni, wszystkie uciekły z momentem przyłożenia głowy do poduszki. Życie, czyż nie? Codziennie wieczorem wściekam się, że nie potrafię wygospodarować sobie kilku chwil, żeby tu przysiąść. Tyle chciałabym zrobić i zmienić. Tyle zdjęć czeka, aż je opublikuję. Brakuje mi bycia tutaj. Tak normalnie, nie z doskoku. I wściekam się, że jak już uda mi się tu być, to nie potrafię napisać kilku sensowych zdań. Żeby było fajnie, zabawnie i z sensem. Czy naprawdę nie można mieć wszystkiego?!