Szary-mary.

 To było marcowe popołudnie. Kolejny z niezliczonych spacerów z Rupertem. I kolejny zestaw oszczędny w kolory. Myślę, że tak często sięgam po szarości, bo one w jakiś sposób pasują do mojej osobowości. Mimo, że lubię krzyczeć, również ubraniem, w dużym stopniu jestem szara. Cokolwiek miałoby to znaczyć. Lubię ludzi, ale cenię sobie swoją samotność. Tak samo lubię fuksję, ale szarość jest moją bezpieczną przystanią. W pewnym sensie to stan umysłu. I nigdy nie zgodzę się z twierdzeniem, że szary jest bez wyrazu. Mieści w sobie naprawdę dużo! Chyba najwięcej.