200 tysięcy wyświetleń. Prawdopodobnie ten wynik jest więcej niż kiepski, biorąc pod uwagę fakt, że blog w marcu będzie miał trzy lata. Ja podchodzę do tego inaczej. Nie porównuję się z innymi. Nie wiem ile wejść mają inne blogerki, choć podejrzewam, że te topowe mają tyle wejść w miesiąc (albo mniej?). Nie interesują mnie jakoś szczególnie statystyki innych. Moje własne interesują mnie o tyle, że cieszy mnie każda okrągła suma wejść. To moje zamiłowanie do porządku… Cieszy mnie ogromnie, że gościłam na Waszych ekranach już tyle razy. To fajne. I dla mnie to szalenie dużo!
200 tysięcy wyświetleń. Ot tak, 13 stycznia. Z tej okazji chciałam podzielić się Wami czymś ciut innym. Zdjęcia były robione 9 czerwca zeszłego roku. Zupełnie o nich zapomniałam i proszę, dziś są jak znalazł. Tak uważam. Wyobraźcie sobie piękne przedpołudnie. Wyobraźcie sobie, że jesteśmy na spacerze. Przodem biegnie Rupert i wyjątkowo umyka przed obiektywem. Wyobraźcie sobie ciepłą wodę, piasek pod stopami i słońce przyjemnie muskające skórę. Dookoła zielone drzewa, krzaki i trawy. Kwitnące dzikie róże oszałamiają swoim zapachem. Jest pięknie i niezwykle przyjemnie… Wolność, spokój i zadowolenie z życia +100. Naprawdę niewiele trzeba, żeby było fantastycznie. I właśnie dlatego, że Wy daliście mi przyjemność zanotowania kolejnej dużej, okrągłej liczby wyświetleń, ja dzielę się z Wami chwilami mojej przyjemności… Myślę, że oglądając te zdjęcia choć jej mała część się Wam udzieli.
Dziękuję, że jesteście!
