Powiewaj spódnico, powiewaj!

Zawsze kiedy wyciągam z szafy jakiś zwiewny ciuch, mam nadzieję, że zawieje. Jeśli tak się stanie cieszę się jak dziecko! Nie wiem skąd to umiłowanie do powiewających szmatek... Szczególnie kiecek. To chyba przez tą małą Dominikę, która cały czas we mnie siedzi i lubi jak spódniczka się księżniczkowato kręci, jak gdzieś zabłąka się jakiś cekin albo świecący dżet, która wszystko wkłada sobie na głowę, która obwija się materiałami i stwierdza, że będzie fajnie. Taka mała dziewczynka, która cały czas chciałaby się śmiać, bawić i wygłupiać. Paćkać lakierem po paznokciach, przebierać się i sprawdzać na własnych ustach która szminka jest najładniejsza. Która dostaje zawrotów głowy przy wyborze jednej z kilku pięknych rzeczy i najbardziej na świecie chciałaby mieć wszystko, co jej się podoba... I czasem ma ochotę stanąć tupnąć nogą, albo zacząć krzyczeć, ot tak. Niby we wrześniu pykną mi 25 urodziny, ale wcale nie mam ochoty pozbywać się tej małej, ciut rozpieszczonej dziewczynki, która mi towarzyszy. Może mój brat ma rację i faktycznie jestem chora psychicznie. Wszystko jest możliwe. A ja i tak lubię, jak mi spódnica powiewa na wietrze!

Przy okazji przedstawiam Wam wersję nude moich czarnych butów, które dość często tu goszczą.  Wspominałam o nich w zeszłym roku, ale jakoś nie załapały się na zdjęcia. Jednym słowem premiera!