Vakacyjneska.

Każdego roku po zimie złej, przychodzi taka pora, że żyć się chce…

Lato. Tradycyjnie zaskakuje, napędza i pobudza. Nie da się ukryć, że to cudowna pora roku. W połączeniu z ciepłą wiosną i taką samą wczesną jesienią daje nam pół roku przyjemności. Ok, lubię śnieg, ale zdecydowanie wolę TEN okres. Z wielu powodów. Przede wszystkim słońce. Należę do istot zasilanych bateriami słonecznymi. Szarości uwielbiam, ale głównie na własnym tyłku. Niebo wolę niebieskie. Przeważnie. Lubię jak świeci, jak grzeje, jak jest miło i przyjemnie. Lubię opalać nogi, lubię je pokazywać. W ogóle lubię gołe nogi. Rajstopy toleruję do kozaków i botków, ale już zwykłe szpilki zdecydowanie wolę bez. Taki typ. Lubię to, że mogę wyjść z domu tak, jak stoję, bez cudowania z milionem dodatków… Na liście ochów i achów są jeszcze wszystkie cudowne typowo letnie dania i napoje, jest hamak i huśtawka, siedzenie na balkonie z lampką wina, są grille, jest dłubanie w ogrodzi, luz, zupełnie inny niż luz zimowy (mimo większej ilości rzeczy do zrobienia) i są ludzie, którzy na chwilę sprawiają, że przestaję być aspołeczna. W tym miejscu powinnam wyjaśnić, że nie mam na myśli tych mas turystów, tylko wybrane jednostki, które pojawiły się w moim życiu i jestem bardzo szczęśliwa, że cały czas się przez nie przewijają. 

Lato to również masa wspomnień. Tych najlepszych, najciekawszych, najbardziej szalonych i najgłębiej skrywanych. 

To morze możliwości...

To jest lato, więc korzystaj ile chcesz!