Adekwatnie?!

Oglądałam dziś  Kryminalne zagadki Miami, odcinek o konkursach 'małych piękności'. Nie mam absolutnie zamiaru streszczać odcinka, tak desperacko nie szukam tematu mojej marnej pisaniny. Oglądając to, kilka razy się przeraziłam. Takie małe zrobione laleczki, którym daleko do normalności. Istna pożywka dla pedofili. Coś strasznego. Z mojego punktu widzenia nie ma w tym wiele z piękna. Na pewno nie tego naturalnego. Nie wiem jak można zachwycać się dziećmi, które są w 100% zrobione i prawdopodobnie spaczone na całe życie. Chorzy rodzice, chorzy organizatorzy i parolatki wyglądające jak dwudziestoletnie lalki barbie. To chyba nie jest normalne. Dzieci powinny być dziećmi. Mogą wyglądać ładnie, dobrze, modnie, stylowo... Ale niekoniecznie z makijażem, w butach na obcasach (nasuwa się przykład z plotkarskich magazynów...). Ubieranie się adekwatnie do wieku jest ważne. I to w każdym momencie życia. Nie znaczy to, że trzeba uogólniać - babcie w moherach itp. Nawiązuję do tego tematu, bo jak się okazało mam z tym problem. Dziś dowiedziałam się, że właśnie powinnam zacząć ubierać się adekwatnie do wieku. A ja sobie zupełnie nie zdawałam sprawy z tego problemu! Mam 24 lata i 8 miesięcy. A czuję się różnie... Jednego dnia mam 18, innego 20, czasem 25. Czy powinnam ubierać się zgodnie z odczuciami, czy datą z dowodu? W końcu siedem lat to przepaść.  Jakoś nigdy się nie zastanawiałam nad tym, co pasuje, co wypada. Mam prawie 25 lat i od zawsze chyba noszę to, co mi się w danej chwili podoba. To na co mam ochotę, albo to, czego wymaga ode mnie sytuacja, czy okazja. I to chyba błąd. Muszę się dowiedzieć w jakiś sposób, co powinnam nosić. Bo przecież inne blogerki też mogą być w mojej sytuacji, nie powinnam się chyba nimi inspirować. Czasopisma, magazyny, pokazy? Chyba z tego wszystkiego przestanę się ubierać w ogóle. Zamknę się w szafie i będę rozmyślać. W końcu zwariuję i będzie po problemie. Chyba, że ktoś życzliwy udzieli mi kilku cennych wskazówek i wyjdę na prostą...