Wehikuł czasu.

Nie wiem kiedy to minęło, ale październik nam się kończy! Zaskakujące. Dopiero zdążyliśmy przyzwyczaić się do jesieni, a za rogiem czai się już zima… Zawsze dziwiłam się ludziom, którzy twierdzili, że czas się wlecze. On przecież pędzi z przerażającą prędkością. To coś w stylu Speed: Niebezpieczna prędkość. Tyle, że bez autobusów, bomb i przystojnego Keanu Reeves'a. Jak karuzela na przyspieszonych obrotach. Doba jest zdecydowanie zbyt krótka. Szczególnie teraz, kiedy tak wcześnie robi się ciemno. Ta zmiana czasu, która miała być przyjemną, dodatkową godziną snu, wciągnęła nas w krainę ciemności. Jest ciemno, albo szaro… I jakby tego było mało - cały czas ciągnie mnie mnie do szarych lub czarnych ciuchów. A tyle się zawsze nagadałam na ten temat, że ludzie są tacy mdli, że szaroburzy. Pocieszam się, że to nie to samo, ale zdaję sobie sprawę z tego, jak marnie to brzmi. Bez względu na to, że faktycznie w to wierzę. Mimo, że naprawdę lubię te szare klimaty, muszę chyba zacząć je dawkować. Przecież nie chcę zniknąć! Złota jesień wcale nie jest taka złota, wiatr zwiał większość liści, więc dopóki nie zrobi się biało, potrzebne jest więcej koloru. Na zasadzie kontrastu. Coś jakby zastrzyk energetyczny. Redbull w postaci różowych butów na przykład… Bo lakier, czy szminka to za mało. Musi się dziać na zewnątrz, żeby działo się w środku. Albo odwrotnie, ale czy to ważne? Ważne, żeby się działo, żeby chciało się dziać (i działać). A jeśli o to chodzi, to jesień, ta szara jesień, zupełnie temu nie sprzyja… Ale przecież nie zawsze sprzyja. Czasem na przykład trzeba wyjść z psem, mimo padającego deszczu...
 Dlatego przeniesiemy się na chwilę w czasie. To było śliczne popołudnie, 21 września.