Morze złośliwości. Czyste zło.

Przeczytałam dziś artykuł. Żenujący. Nie wiem, kim trzeba być żeby takie rzeczy wypisywać. Jakieś tysiąc procent jadu w tekście, który ma małe trzy strony. Kiedyś wydawało mi się, że ta gazeta jest poważna. Zmieniłam zdanie, straciłam szacunek. Nie uważam, że wypada tylko słodzić, pisać miłe rzeczy i zupełnie pomijać krytykę. Absolutnie! Konstruktywna krytyka, albo taka, która jest na miejscu, jest dobra i potrzebna. Niestety w tym tekście się jej nie dopatrzyłam. Takie wiadro pomyj. Niezbyt eleganckie, niezbyt przyjemne. Nie muszę wspominać o tym, że się z tymi bzdurami nie zgadzam. Uważam, że Kasia jest ładną i sympatyczną dziewczyną. Dziewczyny prowadzą przyjemnego bloga, na którego wchodzi się z przyjemnością. Ja również wchodzę. Podoba mi się. Nie czuję się tak, jak Panie autorki piszą. Nie śpię z nikim za spodnie z nowej kolekcji Zary, nie mam kredytu w złodziejskiej kasie, nie wyrobiłam też sobie nowej karty kredytowej na tak zwane mast hewy. Współczuję tym Paniom. Walczącym feministkom, smutnym starym pannom, czy kim tam są te wojowniczki równouprawnienia, przeciwniczki konsumpcjonizmu. Panie, które nie lubią latte. Tyle jadu drogie Panie, tyle jadu... Czy  patrzenie na ładne uśmiechnięte i prawdopodobnie szczęśliwe dziewczyny jest takie straszne? To smutne. Bardzo przykre w sumie. 

Ja natomiast, zupełnie zwyczajna i niepopularna dziewczyna z małej miejscowości, bez bogatych rodziców, sławnego rodzeństwa i milionów na koncie, zostawiam Was z moimi zdjęciami. Życząc uśmiechu, radości i zadowolenia. Takiego ogólnego, pozytywnego zadowolenia.

sweter - River Island

szorty - Vero Moda + Pracownia Maszynoszycie

rękawiczki - Vero Moda

buty - KIT

czapka - Kapp Ahl