Trochę historii.

 

Czas leci z piekielną prędkością i  wiecznie mi go brakuje, co możecie zaobserwować tutaj. Niestety. Ostatnio pisałam o tym, że minęło już półtora roku mojej blogowej zabawy. Ale pewnie nie wiecie (przynajmniej większość z Was) , że to moje drugie podejście do bloga. Pierwszy zaczęłam pisać w liceum. Gdzieś na przełomie 2003-2004. Do matury było bez zdjęć. Pisałam. Wylewałam z siebie potoki słów. Miałam tyle do wyrzucenia z siebie. To była taka moja odskocznia. Zawsze miałam fioła na punkcie pamiętników. Własnych. W liceum pisałam dwa pamiętniki - jeden w szkole, drugi w domu. Setki stron zapełnionych słowami i rysunkami. Po maturze blog zmienił charakter. Ale szybko umarł. I teraz żałuję. W 2006  postanowiłam wzbogacić go o zdjęcia. Nie zaskoczę Was chyba, jak powiem, że to były zdjęcia tego, w co byłam ubrana. Wtedy było to jedno zdjęcie jednego stroju. I wrzucałam je do albumu. Przy okazji dalej coś pisałam, ale to nie trwało długo. Nie pamiętam, kiedy dokładnie przestałam, wydaje mi się, że pod koniec roku, może ciut później, ale w maju 2007 już było po wszystkim. Wiecie czemu to rzuciłam? Bo zalała mnie fala komentarzy, że wrzucanie zdjęć swoich ciuchów, to chyba najbardziej obciachowa rzecz na świecie. A może tych komentarzy było tylko kilka? Nie wiem, ale wtedy byłam naprawdę słaba psychicznie, więc nie potrzebowałam wiele. Na początek usunęłam ten album, potem przestałam pisać. Straciłam serce, bo to te zdjęcia zaczęły trzymać mnie przy blogu numer jeden... Tak zaczęła się moja obsesja. Fotografowałam namiętnie to, co na siebie wkładałam, tyle że nic z tym nie robiłam. Jakieś zdjęcia wrzucałam na Naszą Klasę, potem na Facebooka. Z założeniem tego bloga nosiłam się naprawdę długo. Chodził za mną praktycznie od momentu rzucenia tamtego. Może jestem z natury trochę ekshibicjonistką. Nie wiem. Żałuję, że tak długo się zbierałam w sobie, ale cieszę się, że się w końcu zebrałam.

Sukienka - Pracownia Maszynoszycie

Sweter - Vila

kapelusz - H&M

buty - Allegro

Co do czasu jeszcze - znowu przyszła jesień. teraz naprawdę. Wsadziła mnie w swetry i inne ciepłe rzeczy. Kazała mi pochować sandały. Stąd ten rozkwit. Na przekór tego, że wszystko umiera. Mój ogród zasypały liście, kwiaty przekwitły, zostały ostatnie, najwytrwalsze. Dlatego podoba mi się to, że kwiaty z mody nie wychodzą. Nie chowają się na zimę na dno szafy. Kiedy robi się szaro i zimno są cudne.