Granice.

Wyrzuciłam dziś z siebie ogromną porcję słów i nie mam siły na więcej. Przezwyciężanie swoich słabości jest niezwykle wyczerpujące. Ale do zrobienia. Nie mówię o wczorajszym dylemacie. Ten leży i czeka... Mówię o moim dzisiejszym spotkaniu w szkole. Teraz, kiedy jest już po wszystkim, mogę się Wam przyznać, że od kiedy pamiętam straszliwie stresowały mnie wystąpienia publiczne. Wszystkie, łącznie z maturą ustną. I to wcale nie dlatego, że matura. Wszystko przez to, że musiałam mówić. Mówić dużo, mówić do wielu osób, które słuchają. W takich sytuacjach moja skrywana nieśmiałość bierze górę. I to dziwne, bo z natury jestem gadatliwa. Stres jest niezwykle dziwny... Ale postanowiłam z sobą powalczyć. I udało mi się zmusić samą siebie, żeby się nie denerwować! Okazało się, że można... I wiecie, jestem szczęśliwa, że ten blog powstał i jest. Dał mi więcej niż jakiekolwiek inne doświadczenie. I chyba najwięcej mnie nauczył. O mnie samej, o ludziach, o granicach, które można przesuwać. Bo naprawdę można!