Namiastka słońca i ani jednej więcej.

 

Idą Święta. Jakże to dwuznacznie brzmi, kiedy patrzymy za okno... Ale to nie te Święta, więc się nie jaram. Cieszy mnie tych kilka wolnych chwil, ale nie szaleję. Dokładnie tak jak rok temu nie myje okien, nie robię wielkich porządków. Nie nerwowo. Staram się wyrobić z pracą, żeby spokojnie odpoczywać. Może w końcu wybrać się na małą wycieczkę rowerem... Chyba, że za oknem dalej będą się działy takie rzeczy. Nieważne, mogę siedzieć w domu. Tutaj też mam się czym zająć. Może uda mi się pozamykać głupie myśli w słoikach (a potem wynieść je do piwnicy...). Ostatnio trochę ich mam. Zabawne: tego czego chcę - nie mam, a dostaję jakieś dziadostwo! I się tak z tym całym szajsem bujam. Głupio chyba. Ale przecież miałam być optymistką! I to niepoprawną! Staram się, wierzcie mi, że to robię. Wierzę, że w te kilka dni po Świętach uda mi się stworzyć dwie szałowe kreacje. Gorzej z wiarą w partnera. Pierwszy, drugi, trzeci, czwarty, nawet piąty(!) - odpadł. Okazuje się, że wszyscy sensowni faceci są zajęci. Raczej mnie to nie dziwi, ale liczyłam na odrobinę szczęścia. Liczyć jednak nie powinnam. Teraz już wiem. Mogłam nie być taka wybredna. Tyle, że nie potrafię zadowolić się byle czym. Wolę nie mieć nic niż jakąś namiastkę. W liceum miewałam substytuty facetów, którzy mi się podobali. Ale to chyba tylko po to, żeby częściej wzdychać... Teraz nie wzdycham. I może to jest mój błąd? Chociaż to by chyba wiele nie zmieniło, bo nie szukam męża tylko osoby towarzyszącej. Bardziej prawdopodobne jest to, że jestem dziwna, albo nikt mnie nie lubi. Stara dobra wersja. Nie mam jednak zamiaru tego roztrząsać. Tak samo, jak nie mam zamiaru brać ze sobą byle kogo w ostatniej chwili. Z ostatniej chwili na pewno nie są te zdjęcia. Ta wiosna jest sprzed dwóch tygodni. Postanowiłam podzielić się z Wami słońcem przed tymi Świętami...